ആവാസ വ്യവസ്ഥയുടെ സമീപനം

വനപരിപാലനത്തിൽ ആവാസ വ്യവസ്ഥയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള പരിപാലനരീതികൾ പരമ്പരാഗതമായ വനപരിപാലനത്തിൽ നിന്നുള്ള വ്യതിയാനത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. പരമ്പരാഗതമായി തുടർന്ന് വരുന്ന വന പരിപാലനം വിഭവസമാഹരണത്തിൽ മാത്രമാണ് പ്രധാനമായും ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചത്. ഇത് വന വിഭവങ്ങളുടെ ഉപഭോഗവും പുനരുജ്ജീവനവും തമ്മിലുള്ള സന്തുലിതാവസ്ഥ നിലനിർത്താൻ മാത്രം ലക്ഷ്യമിടുന്നതാണ്. സാധാരണ വനപരിപാലനം പലപ്പോഴും സ്വാഭാവിക ജന വിഭാഗത്തോട് ഒപ്പം ചേർന്ന് നിന്ന് കൊണ്ടുള്ള പ്രവർത്തനരീതികളാണ് പിന്തുടരുന്നത്.
കാലക്രമേണ സുസ്ഥിര വനപരിപാലന തത്വങ്ങൾ രൂപംകൊണ്ടു. 1992-ലെ പരിസ്ഥിതിയും വികസനവും സംബന്ധിച്ച ഐക്യ രാഷ്ട്ര സഭാ സമ്മേളനത്തിൽ 15 ഇന പരിപാലന തത്വങ്ങൾ അംഗീകരിച്ചതോടെയാണ് ആഗോള തലത്തിൽ ആവാസവ്യവസ്ഥ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള വന പരിപാലനത്തിന് മേൽക്കൈ ലഭിച്ചത്. വനങ്ങളുടെ സുസ്ഥിരമായ ഉപയോഗത്തിനും സംരക്ഷണത്തിനും പരിപാലനത്തിനും ഈ പുത്തൻ തത്വങ്ങൾ ഊന്നൽ നൽകുന്നു. 1992-ലെ ജൈവ വൈവിധ്യ കൺവെൻഷനിലെ തീരുമാനത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് സുസ്ഥിരവനപരിപാലനത്തിനുള്ള സമീപനം സ്വീകരിച്ചത്. ഈ സമീപനം വനങ്ങളെ വൈവിധ്യത്തിൽ അധിഷ്ഠിതമായ ഒരു ആവാസവ്യവസ്ഥയായി അംഗീകരിക്കുകയും അവയെ സമഗ്രവും സംയോജിതവുമായ രീതിയിൽ പരിപാലനം ചെയ്യാൻ ലക്ഷ്യമിടുകയും ചെയ്തു. ഫോറസ്റ്റ് മാനേജ്മെന്റിനുള്ള ആവാസവ്യവസ്ഥാ സമീപനത്തിന്റെ പ്രധാന സവിശേഷതകളിൽ ആവാസവ്യവസ്ഥയോടു പുലർത്തേണ്ട കരുതൽ, ജൈവവൈവിധ്യ സംരക്ഷണം, സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ പരിഗണനകൾ, പരിപാലനം മെച്ചപ്പെടുത്തുന്നതിനുള്ള നയങ്ങൾ, പ്രവർത്തനങ്ങൾ, ഭാവിയിലെ സാഹചര്യങ്ങളുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ടുപോകുന്ന പരിപാലനം എന്നിവ ഉൾപ്പെടുന്നു.
ആവാസവ്യവസ്ഥയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള പരിപാലനരീതികൾ സസ്യജന്തുജാലങ്ങളുടെ സംരക്ഷണം ലക്ഷ്യമിട്ടുകൊണ്ടുള്ളതാണെങ്കിലും ഇത് വ്യക്തവും പ്രാദേശികതലത്തിലുള്ള വനപരിപാലനത്തിലേക്കു നയിക്കുന്നതുമാണ്.
ജൈവവൈവിധ്യ സംരക്ഷണത്തിനും വനവിഭവങ്ങളുടെ സുസ്ഥിരമായ ഉപയോഗത്തിനും പ്രത്യേക ഊന്നൽ നൽകികൊണ്ട് സമഗ്രവും സംയോജിതവുമായ മാർഗമാണ് ആവാസ വ്യവസ്ഥയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള സമീപനരീതിയിൽ സ്വീകരിച്ചു വരുന്നത്.